CHRISTINE EN RAY
Christine en
Ray waren onze eerste gasten. Hun reservering en verhaal was meteen al
ingewikkeld. Want, ja, ze zouden niet tegelijk aankomen. De een, Christine,
kwam per trein uit Amsterdam en de ander, Ray dus, zou per fiets uit Wuppertal
komen. Nou ja, denk je als onervaren B&B-gastheer, het zal wel, het moet
kunnen en ik zie ze wel komen. Ik wist aanvankelijk niet of het Engelse mensen
waren of Duitsers of misschien wel Nederlanders. Enfin, het werd een grote
verrassing.
Het waren
twee jonge Duitsers, smoorverliefd, die elkaar notabene in mijn huis wilden
ontmoeten. En ze zouden uit verschillende windstreken komen. Maar natuurlijk
hadden ze het tenslotte zo uitgekiend, dat ze toch samen bij ons huis aankwamen.
Tja, en dan zie je het direct: hier ontstaat iets moois. Als gastheer moet je
dat koesteren. Vriendelijk ze naar hun kamer, nestje, loodsen. Meteen alle
noodzakelijkheden doornemen: hier is de kamer, daar het toilet, hier de
badkamer. Handdoeken en washandjes lagen klaar, het bedje was gespreid. Ik kon
nog net bespreken hoe laat ze wilden / konden ontbijten. Vervolgens maakte ik
dat ik wegkwam.
Love was in the air, dat weekend. De geliefden lieten
zich nauwelijks zien. Vroegen op een gegeven moment wel om een tweede fiets;
want dan konden ze fietsen naar de Hoge Veluwe, een geliefde pleisterplaats
voor toeristen. Eenmaal terug vertelden ze, dat ze het natuurgebied helemaal
niet gehaald hadden. Het regende namelijk pijpenstelen en het Openlucht Museum
leek ze ook wel mooi. Ach, wie verliefd is maakt het niet uit waar hij/zij is,
als de geliefde maar in haar/zijn nabijheid is.
Ray en
Christine wilden Engels met ons praten, terwijl ik graag Duits wilde spreken.
B&B is goed voor je talen, als je het maar probeert. Desnoods Chinees. Maar
Duitsers hebben nog altijd iets van schroom en twijfelen of de gesprekspartner
er wel zo mee ingenomen is als er Duits wordt gesproken. Zo is er inmiddels bij
ons de gewoonte in geslopen om soms maar alles door elkaar te doen. Dus Duits
en Nederlands en Engels en desnoods een beetje Frans. Zo moet het altijd gegaan
zijn in de grote wereld, als ‘s avonds in herbergen handelsreizigers met elkaar
om het vuur zaten. Met een middeleeuwse pint in de hand elkaar in een
mengelmoestaaltje verhalen vertellen of zaken doen.
Het maakte
mijn Duitse gasten uiteindelijk niet uit. Tenslotte hadden ze elkaar. Maar op
maandag wachtte hen een hartverscheurend afscheid. Niet van de Velpse gastheer,
maar van elkaar. Ik besloot het een beetje dragelijk voor ze te maken. De één
moest vanuit Emmerich naar Hannover, de ander met fiets terug naar Wuppertal.
Ach, ik heb ze maar even naar Emmerich gebracht. Op het station namen ze dapper
afscheid en scheidden hun wegen. Wat is liefhebben toch moeilijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten